Przez dwa pierwsze, zakończone przerwami akty, Katarzyna Deszcz z reżyserskim skalpelem w ręce dokonuje selekcji naturalnej widowni. Zabieg jest niezwykle bolesny – nawet na niedzielnej premierze część publiczności nie dotrwała do końca spektaklu. O ile po pierwszym akcie przychodzą myśli, że warto by się wybrać na jakiś film akcji z Arnoldem Schwarzeneggerem, to po drugim akcie tęskni się już za polskim kinem moralnego niepokoju. Wszystko byłoby proste, gdyby nie akt trzeci, z którego kilka scen zapewne przejdzie do historii radomskiego teatru.
(…) Inscenizacja przedstawienia jest na granicy klasycznego i współczesnego teatru. Oszczędna scenografia, kreowanie postaci za pomocą reflektorów punktowych i muzyka, są bliskie XX-wiecznej awangardzie. Do tego dochodzi kompozycja sztuki, która zamiast liniowej opowieści jakiejś historii składa się z wielu niezbyt z sobą powiązanych, wieloznacznych scen. Ze względu na nowatorskie środki wyrazu „Zdarzyć się mogło w Wojnicówce” to przedstawienie, które śmiało można pokazywać na festiwalu sztuk Czechowa, choć równie dobrze mógłby to być festiwal Szekspirowski.
(…) Złośliwości można by mnożyć, ale przedstawienie ma jedną niezaprzeczalną zaletę – na długo pozostanie w pamięci widzów.

Zbigniew Bąk, Wiejski „macho” czy ofiara epoki?, „Echo Dnia” 1998, nr 238 z dn. 13.10.

Wariacje na temat „Płatonowa” Czechowa (…) pewnie wzruszyłyby bardziej, gdyby nie to, że co chwila ktoś walił z hukiem na kolana, a płacz zawiedzionych panienek rzeczywiście przypominał kwilenie żurawi.
(…) W rzeczywistości „Płatonow” jest niemiłosiernie długi i skróty były konieczne, ale i tak zrobiono ich za mało. Szczególnie w I akcie. To, że aktorzy grają znudzone towarzystwo, nie powinno być w żadnym przypadku odebrane przez publiczność jako nudne. A tak chwilami było.

Renata Metzger, Co się zdarzyło…, „Gazeta Wyborcza” (Radom) 1998, nr 240 z dn. 13.10.