Prasa o spektaklu

(…) Z pięknej i mądrej baśni zostało tylko kilka elementów: Kaj, okruch lustra w oku, zmieniający dobrego chłopca w złego, Gerda i motyw upartego szukania przyjaciela, zła Królowa Śniegu, ale dobre zakończenie. Natomiast rodzaj wariacji na temat motywów baśniowych to już zupełnie inne zagadnienie. Nie bardzo wiem, dlaczego w radomskim teatrze z uporem przerabia się ostatnio każdy tekst, jakby autor był przygłupem, który nie wiedział, co chce widzowi przekazać (…). Adaptacja jest udana lub kaleka. W przypadku „Królowej Śniegu” – adaptacja bliższa jest raczej drugiemu określeniu.

(…) Finka, kobieta o gołębim sercu, z upodobaniem uprawia seks z Nietoperzem, co trąci uczuciową dewiacją, chyba że Nietoperza potraktuje się jak bohatera z całkiem innej bajki, czyli Batmana. Nagle pojawiają się jacyś bezdomni na dworcu. Mała Rozbójniczka zamienia się w chłopaka po to, by scenkę podbarwić lekkim erotyzmem. Postaci sceniczne mają niby to współczesne ksywki. I do tego ten język sceniczny!

(…) A jednak nie spisałabym „Królowej Śniegu” zupełnie na straty. Największymi zaletami spektaklu są scenografia i kostiumy Magdaleny Gajewskiej. Dopracowane w każdym szczególe, współgrające ze światłem.

Krystyna Kasińska, Ręce precz od Andersena, „Miesięcznik Prowincjonalny” 2003, nr 11-12 (62-63), s. 12-13.

Przedstawienie „Królowa Śniegu” (…) to wielka uczta dla uszu i oczu. Reżyser Piotr Ziniewicz pozyskał do współpracy bardzo dobrą scenograf Magdalenę Gajewską i razem stworzyli bardzo plastyczny, kolorowy spektakl. Widowisko zaczyna się od efektownej sceny, w której Kaj (Bartłomiej Krat) i Gerda (Patrycja Szczepanowska) jeżdżą po scenie na łyżwach a z nieba pada śnieg.

(…) Reżyser Piotr Ziniewicz jest także autorem tekstu przedstawienia. Oczywiście, trudno było oczekiwać, że napisze lepszy tekst od Andersena, ale powinna być przynajmniej zachowana dramaturgia „Królowej Śniegu”.

Zbigniew Bąk, Barwne widowisko, „Echo Dnia” 2003, nr 286 z dn. 10.12.